Het schrijven van deze tweede column valt mij zwaar. Ware het niet dat ik een belofte aan ons bruidsmeisje gedaan heb, dan zou ik hem niet schrijven. Waarom, vraag ik mijzelf, zie ik zo op tegen dit schrijven? Het is het onderwerp waar ik tegengaan hik. Schrijven over de bruiloft, de voorbereidingen, het aanzoek, de doelgroepenmaatschappij waar wij opeens deel van uit maken en nog tal van andere onderwerpen die ter schrijven zullen komen zijn het probleem niet. Het gaat om het onderwerp van juiste deze tweede posting op www.hetbruidsmeisje.nl, namelijk onze ontmoeting. Hoe het begon. Goed, daar gaan we dan......
We schrijven 1996 te Maastricht, ontgroening van de studentenvereniging waar we lid van werden. McD en ik sliepen in dezelfde slaapzaal. Nog zie ik voor me hoe hij de eerste avond op een stoel tussen twee stapelbedden inzat, moe en verdwaasd voor zich uit kijkend. Schattig vond ik hem, hij gaf me het "kleine broertje aai over de bol geven" gevoel. Nee, niet dat ik zoveel ouder ben, slechts 2 jaar, maar hij zag er in mijn ogen echt piepjong uit. Dat was onze eerste "kennismaking", niet veel naam mag het hebben eigenlijk.
We spraken elkaar regelmatig "op de kroeg" zoals dat heet. Ik vond hem een nogal druk mannetje dat vooral om zich heen stond te kijken wat er allemaal nog meer gebeurde. Hij vertelde mij later dat hij mij een arrogant meisje vond. Persoonlijk vermoed ik dat het komt door mijn wat "bekakte" tongval, zeker een groot contrast met zijn zachtere g.
Een aantal jaren later leerden wij elkaar echt kennen. Omdat we gingen "dubbeldaten". McD had een relatie met een van mijn twee beste vriendinnetjes. Onze band verdiepte zich toen zij erg ziek werd. Onze band werd echte vriendschap nadat zij in 2001 zeer plotseling overleed. Ik was degene die hem dat nieuws moest vertellen toen hij in het buitenland zat.
In november 2007 ging ik bij McD thuis in Amsterdam eten, zoals we wel vaker afspraken. Vrienden van ons maakten een grap over het feit dat we nu alle twee vrijgezel waren. Daar hebben we zelf nog hard om gelachen. Na het eten gingen we naar de museumnacht. In het van Gogh museum schrok ik van mijn eigen gedachte en gevoelens, opeens bekeek ik hem heel anders. In het diamantmuseum probeerde ik krampachtig naar een filmpje te kijken, mij ongemakkelijk extreem bewust van zijn aanwezigheid naast mij. Na een flink aantal kroegen eindigden we in de Bubbels, een discotheek. Het bubbelde ondertussen behoorlijk van de vlinders in mijn buik. In mijn hoofd bubbelden de gedachten "wat als hij dit niet voelt? Waarom voel ik dit voor hem, dat kan en mag niet".
De volgende ochtend bij het ontbijt durfden we elkaar nauwelijks aan te kijken. Wat als vriendschap begon was opeens, pats boem, liefde. Vanaf de eerste zoen wist ik zeker, met deze man wil ik oud worden, dit zit goed. Geen liefde op het eerste gezicht en toch ook wel. Naast de mooie gevoelens voelde ik me een verrader. Ik had het gevoel in de schoenen van mijn beste vriendin te staan. Een relatie aangaan met de ex van je beste vriendin, dat deed je niet in mijn ogen.
Tegenwoordig zie ik het, meestal anders, met dank aan de mensen om mij heen. Zonder haar hadden we nooit contact gehouden na Maastricht. Zonder haar ging ik nu niet trouwen met de man bij wie ik mij gelukkiger voel dan ooit tevoren. Het heeft niet zo moeten zijn, want zij had hier nog moeten zijn. Echter uit dat dramatische feit is iets moois gekomen. Ik wil niet het gevoel hebben in haar schoenen te staan en juist omdat zij niet mee kan maken wat ik meemaak mag ik al dit moois niet stuk denken van mijzelf. Ik geloof niet in een hemel, maar stiekem hoop ik dat zij vanaf boven naar ons kijkt en het goed vindt zo. De dag dat wij gaan trouwen zal zij mijn derde "stille" getuigen zijn. Ik zal extra genieten van de dag die zij nooit beleven mocht, ik zal genieten voor twee. Dat wij van vage bekenden naar vriendschap gingen, McD en ik, dat komt door haar. Bekend, bevriend, verliefd, verloofd en straks...getrouwd.
Sabinimini blogt als bruid speciaal voor weddingplanner het Bruidsmeisje.
