Mijn eerste ervaring met "het huwelijk" was als bruidsmeisje. Mijn tante Annelies, het zusje van mijn moeder, ging trouwen met Hans. We schrijven 20 juni 1980. Ik was vier jaar oud. Wat mij vooral bijstaat van die bruiloft is de jurk met kantjes en randjes die ik kreeg (heel modern voor die tijd) maar boven al, boven alles was ik helemaal totaal in mijn nopjes met dat wat ik van mijn ouders nooit mocht. Het verlangen, het samen met mijn tante uitzoeken. Hoe mooi ik me voelde. Hoe ik verlangde en uitkeek naar de dag dat ik het echt mocht doen: de hele dag in het openbaar lopen op mijn lakschoentjes. Het was een droom.
Nu nog, als ik erover nadenk terwijl ik probeer te verwoorden wat het met me deed voel ik de opwinding van de lakschoentjes aan mijn voeten! Ik weet nog dat we ze hadden uitgezocht. Samen met mijn tante op zoek naar mijn grote droom. Hoe Annelies mij uit de winkel in de auto tilde zodat ze nog niet vies werden. Ik wilde ze aanhouden om ze thuis te laten zien en Annelies begreep kennelijk dat het zo belangrijk voor me was. De opwinding om het huis van mijn ouders in gedragen te worden met die lakschoentjes aan mijn voeten. Daarna het grote wachten op de dag dat ik ze echt mocht dragen en dat iedereen mij met mijn lakschoentjes zou zien!
De nachten voor de bruiloft sliep ik slecht. Ja, het was spannend om een lange kerk in te lopen en bloemetjes te gooien terwijl er zoveel mensen naar mij en mijn broertje zouden kijken. Ja, ik mocht een prinsessenjurk aan. Ja, ik zou op mijn ADHD broertje moeten letten en samen handje in handje naar mijn ouders moeten lopen die aan het einde van het gangpad van de kerk zouden zitten, bloemetjes strooiend. We mochten niet te snel lopen. Allemaal waar, maar de echte opwinding ging toch echt over de lakschoentjes die aan mijn voeten zouden prijken.
Van het bloemetjes strooien herinner ik mij slechts dat mijn broertje al voor binnenkomst van de kerk zijn hele mandje leeg had. In een keer leeg gekieperd. Klaar. Lekker efficiënt, dat dan weer wel. Ik herinner mij mijn tante in een geweldige witte jurk. Ik herinner mij een speelgoedkeukentje dat ik kreeg als bedankje en dat ik het heel erg vond dat ik met mijn opa en oma mee moest (de ouders van mijn vader) toen het feest begon.
Maar boven alles herinner ik me die schoentjes. Het is gek maar waar. Ik vermoed dat ik de hele dag naar beneden heb gekeken.
Op mijn grote dag, 18 september, zal ik geen lakschoenen dragen. Ook ben ik niet van plan de hele dag naar beneden te kijken. Er zal heel veel door mijn gedachten gaan de avond van tevoren. Ik zal van opwinding vast slecht slapen, net als toen. Dit keer zullen de gedachten de nacht van tevoren echter niet gaan over het verlangen naar de schoenen die ik aan mag doen. Hooguit de angst te vallen met mijn hakken en de hoop geen blaren te krijgen. De nichtjes van Mc D zijn bruidsmeisjes die dag. Ze praten honderduit over de jurkjes die ze aan mogen en wat voor schoentjes daar bij zullen horen. Ik projecteer mijn eigen geluksgevoel van vroeger op hen dus ik hoop dat het lakschoentjes worden voor de meisjes. Van nichtje ben ik tante geworden (aangetrouwd maar toch) en van bruidsmeisje word ik de bruid!
Sabinimini
Sabinimini blogt als bruid speciaal voor weddingplanner het Bruidsmeisje.
